 |
اگر کافر مسلمان شود، واجب نیست روزه‌هاى وقتى را که کافر بوده قضا نماید،
ولى اگر مسلمانى کافر شود و دوباره مسلمان گردد، روزه‌هاى وقتى را که کافر
بوده باید قضا نماید. |
|
روزهاى که از انسان به واسطه مستى فوت شده باید قضا نماید، اگرچه چیزى را
که به واسطه آن مستشده براى معالجه خورده باشد، بلکه اگر نیت روزه کرده و
مستشده و در حال مستى روزه را ادامه داده تا از مستى خارج شده باشد، بنا
بر احتیاط واجب باید روزه آن روز را تمام کند و بعدا قضا نماید. |
|
اگر براى عذرى چند روز روزه نگیرد و بعد شک کند که چه وقت عذر او برطرف
شده، می‌تواند مقدار کمتر را که احتمال می‌دهد روزه نگرفته قضا نماید، مثلا
کسى که پیش از ماه رمضان مسافرت کرده و نمی‌داند پنجم رمضان از سفر برگشته
یا ششم، می‌تواند پنج روز روزه بگیرد. و نیز کسى هم که نمی‌داند چه وقت
عذر برایش پیدا شده، می‌تواند مقدار کمتر را قضا نماید، مثلا اگر در آخرهاى
ماه رمضان مسافرت کند و بعد از رمضان برگردد و نداند که بیست و پنجم رمضان
مسافرت کرده یا بیستو ششم، می‌تواند مقدار کمتر یعنى پنج روز را قضا کند. |
|
اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد، قضاى هر کدام را که اول بگیرد
مانعى ندارد، ولى اگر وقت قضاى رمضان آخر تنگ باشد، مثلا پنج روز از رمضان
آخر قضا داشته باشد و پنج روز هم به رمضان مانده باشد، باید اول، قضاى
رمضان آخر را بگیرد. |
|
اگر قضاى روزه چند رمضان بر او واجب باشد، و در نیت معین نکند روزهاى را که می‌گیرد قضاى کدام رمضان است، قضاى سال اول حساب میشود. |
|
کسى که قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر وقت قضاى روزه او تنگ نباشد، می‌تواند پیش از ظهر روزه خود را باطل نماید. |
|
اگر قضاى روزه ماه رمضان شخص دیگرى را گرفته باشد، مى تواند بعد از ظهر روزه را باطل کند، اگرچه احتیاط آن است که باطل نکند. |
|
اگر به واسطه مرض یا حیض، روزه رمضان را نگیرد و پیش از تمام شدن رمضان
بمیرد، لازم نیست روزه‌هایى را که نگرفته، براى او قضا کنند، اگر چه مستحب
است. |
|
اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگیرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول
بکشد، قضاى روزه‌هایى را که نگرفته بر او واجب نیست، و باید براى هر روز یک
مدکه تقریبا ده سیر است طعام، یعنى گندم یا جو و مانند اینها به فقیر
بدهد. ولى اگر به واسطه عذر دیگرى، مثلا براى مسافرت روزه نگرفته باشد و
عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، روزه‌هایى را که نگرفته باید قضا کند و
احتیاط مستحب آن است که براى هر روز یک مد طعام هم به فقیر بدهد. |
|
اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگیرد و بعد از رمضان مرض او برطرف شود
ولى عذر دیگرى پیدا کند که نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگیرد، باید
روزه‌هایى را که نگرفته، قضا نماید. و نیز اگر در ماه رمضان غیر مرض، عذر
دیگرى داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به
واسطه مرض نتواند روزه بگیرد، روزه‌هایى را که نگرفته، باید قضا کند. |
|
اگر در ماه رمضان به واسطه عذرى روزه نگیرد و بعد از رمضان عذر او برطرف
شود و تا رمضان آینده عمدا قضاى روزه را نگیرد، باید روزه را قضا کند و
براى هر روز یک مد گندم یا جو و مانند اینها هم به فقیر بدهد. |
|
اگر در قضاى روزه کوتاهى کند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پیدا کند،
باید قضا را بگیرد و براى هر روز یک مد گندم یا جو و مانند اینها به فقیر
بدهد، بلکه اگر موقعى که عذر دارد، تصمیم داشته باشد که بعد از برطرف شدن
عذر روزه‌هاى خود را قضا کند، و پیش از آن که قضا نماید در تنگى وقت عذر
پیدا کند، باید قضاى آن را بگیرد، و احتیاط واجب آن است که براى هر روز هم
یک مد غذا به فقیر بدهد. |
|
اگر مرض انسان چند سال طول بکشد، بعد از آن که خوب شد اگر تا رمضان آینده
به مقدار قضا وقت داشته باشد، باید قضاى رمضان آخر را بگیرد و براى هر روز
از سالهاى پیش یک مد که تقریبا ده سیر است، طعام یعنى گندم یا جو و مانند
اینها به فقیر بدهد. |
|
کسى که باید براى هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد، می‌تواند کفاره چند روز را به یک فقیر بدهد. |
|
اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تاخیر بیندازد، باید قضا را بگیرد و براى هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد. |
|
اگر روزه رمضان را عمدا نگیرد، باید قضاى آن را به جا آورد و براى هر روز
دو ماه روزه بگیرد یا به شصت فقیر طعام بدهد، یا یک بنده آزاد کند و چنانچه
تا رمضان آینده قضاى آن روزه را به جا نیاورد، براى هر روز نیز دادن یک مد
طعام لازم است. |
|
اگر روزه رمضان را عمدا نگیرد و در روز کارى که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، یک کفاره کافى است. |
|
بعد از مرگ پدر، پسر بزرگتر باید قضاى نماز و روزه او را به تفصیلى که در
رساله گفته شده بجا آورد، ولى قضاى روزه مادر بر پسر واجب نیست. |
|
اگر پدر غیر از روزه رمضان، روزه واجب دیگرى را مانند روزه نذر نگرفته باشد، باید پسر بزرگتر قضا نماید. |
درباره این سایت