 |
کسى که کفاره روزه رمضان بر او واجب است، باید یک بنده آزاد کند یا به
دستورى که در پایین گفته میشود، دو ماه روزه بگیرد یا شصت فقیر را سیر کند
یا به هر کدام، یک مد که تقریبا ده سیر است، طعام یعنى گندم یا جو و مانند
اینها بدهد، و چنانچه اینها برایش ممکن نباشد، هر چند مد که می‌تواند به
فقرا طعام بدهد و اگر نتواند طعام بدهد باید استغفار کند، اگر چه مثلا یک
مرتبه بگوید: "استغفرالله"، و احتیاط واجب در فرض اخیر آن است که هر وقت
بتواند، کفاره را بدهد. |
|
کسى که می‌خواهد دو ماه کفاره روزه رمضان را بگیرد، باید سى و یک روز آن را
پى در پى بگیرد، و اگر بقیه آن پى در پى نباشد، اشکال ندارد. |
|
کسى که می‌خواهد دو ماه کفاره روزه رمضان را بگیرد، نباید موقعى شروع کند
که در بین سى و یک روز، روزى باشد که مانند عید قربان روزه آن حرام است. |
|
کسى که باید پى در پى روزه بگیرد، اگر در بین آن بدون عذر یک روز روزه
نگیرد، یا وقتى شروع کند که در بین آن به روزى برسد که روزه آن واجب است،
مثلا به روزى برسد که نذر کرده آن روز را روزه بگیرد، باید روزه‌ها را از
سر بگیرد. |
|
اگر در بین روزهایى که باید پى در پى روزه بگیرد، عذرى مثل حیض یا سفرى که
در رفتن آن مجبور است، براى او پیش آید، بعد از برطرف شدن عذر واجب نیست
روزه‌ها را از سر بگیرد، بلکه بقیه را بعد از برطرف شدن عذر به جا می‌آورد. |
|
اگر به چیز حرامى روزه خود را باطل کند، چه آن چیز اصلا حرام باشد مثل شراب
و یا به جهتى حرام شده باشد، بنا بر احتیاط کفاره جمع بر او واجب
میشود، یعنى باید یک بنده آزاد کند و دو ماه روزه بگیرد و شصت فقیر را سیر
کند یا به هر کدام آنها یک مد که تقریبا ده سیر است گندم یا جو یا نان و
مانند اینها بدهد، و چنانچه هر سه برایش ممکن نباشد، هر کدام آنها را که
ممکن است باید انجام دهد. |
|
اگر روزه‌دار دروغى را به خدا و پیغمبر(صلى الله علیه و آله و سلم) نسبت
دهد، کفاره جمع که تفصیل آن در بالا گفته شد، بنابر احتیاط بر او واجب
میشود. |
|
اگر روزه‌دار در یک روز ماه رمضان چند مرتبه کار دیگرى غیر از جماع که روزه
را باطل می‌کند انجام دهد، براى همه آنها یک کفاره کافى است. |
|
اگر روزه‌دار کارى که حلال است و روزه را باطل می‌کند، انجام دهد، مثلا آب
بیاشامد و بعد کار دیگرى که حرام است و روزه را باطل می‌کند انجام دهد،
مثلا غذاى حرامى بخورد یک کفاره کافى است. |
|
اگر روزه‌دار آروغ بزند و چیزى در دهانش بیاید، چنانچه عمدا آن را فرو
ببرد، روزهاش باطل است و باید قضاى آن را بگیرد و کفاره هم بر او واجب
میشود، و اگر خوردن آن چیز حرام باشد، مثلا موقع آروغ زدن خون یا غذایى که
از صورت غذا بودن خارج شده به دهان او بیاید و عمدا آن را فرو برد، باید
قضاى آن روزه را بگیرد و بنابراحتیاط کفاره جمع هم بر او واجب میشود. |
|
اگر نذر کند که روز معینى را روزه بگیرد، چنانچه در آن روز عمدا روزه خود
را باطل کند، باید یک بنده آزاد نماید، یا دو ماه پى در پى روزه بگیرد یا
به شصت فقیر طعام دهد. |
|
اگر به گفته کسى که می‌گوید مغرب شده افطار کند، و بعد بفهمد مغرب نبوده
است، قضا و کفاره بر او واجب میشود. ولى اگر خبر دهنده عادل بوده، فقط
قضاى آن روزه واجب است. |
|
کسى که عمدا روزه خود را باطل کرده، اگر بعد از ظهر مسافرت کند، یا پیش از
ظهر براى فرار از کفاره سفر نماید، کفاره از او ساقط نمی‌شود، بلکه اگر قبل
از ظهر مسافرتى براى او پیش آمد کند، بنابر احتیاط کفاره بر او واجب است. |
|
اگر کسی عمدا روزه خود را باطل کند و بعد عذرى مانند حیض یا مرض براى او پیدا شود، کفاره بر او واجب نیست. |
|
اگر یقین کند که روز اول ماه رمضان است و عمدا روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود که آخر شعبان بوده، کفاره بر او واجب نیست. |
|
اگر انسان شک کند که آخر رمضان است یا اول شوال و عمدا روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود اول شوال بوده، کفاره بر او واجب نیست. |
|
انسان نباید در بجا آوردن کفاره کوتاهى کند، ولى لازم نیست فورا آن را انجام دهد. |
|
اگر کفاره بر انسان واجب شود و چند سال آن را بجا نیاورد، چیزى بر آن اضافه نمی‌شود. |
|
کسى که باید براى کفاره یک روز شصت فقیر را طعام بدهد، اگر به شصت فقیر
دسترسى دارد، نباید به هر کدام از آنها بیشتر از یک مد که تقریبا ده سیر
است طعام بدهد، یا یک فقیر را بیشتر از یک مرتبه سیر نماید، ولى چنانچه
انسان اطمینان داشته باشد که فقیر طعام را به عیالات خود می‌دهد یا به آنها
می‌خوراند، می‌تواند براى هر یک از عیالات فقیر اگرچه صغیر باشند یک مد به
آن فقیر بدهد. |
|
کسى که قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمدا کارى که روزه را
باطل می‌کند انجام دهد، باید به ده فقیر هر کدام یک مد که تقریبا ده سیر
است طعام بدهد، و اگر نمی‌تواند بنابر احتیاط واجب باید سه روز پى در پى
روزه بگیرد. |
درباره این سایت